இயற்கையின் பரிசு

ஒரு காலத்தில் ஆரோக்கியமான மூன்று பிள்ளைகளைக் கொண்ட விவசாயி ஒருவன் இருந்தான். முதல் இரண்டு மகன்களும் காளைகளைப் போன்ற வலிமையும், கழுகினைப் போன்ற கூரிய பார்வையும் கொண்டவர்கள். குறி தவறாமல் அம்பு எய்யக் கூடியவர்கள். மூன்றாவது மகனோ முற்றிலும் மாறுபட்டவன் இவர்களைப் போல்  அல்லாமல், சற்றே ஒல்லியான தோற்றத்துடன் சிந்தனையாளன் போலக் காட்சியளித்தான்.

தன் பண்ணை நிலத்தை யாருக்குக் கொடுப்பது என்று விவசாயி முடிவு செய்யும் காலம் வந்தது. தன் மகன்கள் தாங்களே தங்கள் எதிர்காலத்தைத் தேடட்டும் என்று அந்த முதிய விவசாயி நினைத்தான். 'உலகத்தைச் சுற்றி வாருங்கள்: போங்கள்' என்று மகன்களுக்குக் கட்டளையிட்டான்.

அவர்களும் தங்கள் பயணத்தைத் தொடங்கினார்கள். வழியில் பாதைக்கருகில் ஓர் எறும்புப் புற்று உயரமாக வளர்ந்து இருந்தது. காலை முதல் நடந்து சலிப்புற்ற இரண்டாவது மகன் அதை உதைக்கச் சென்றான். அதிலிருந்து பயந்தோடும் எறும்புகளைப் பார்த்து மகிழ்ச்சியடையலாம் என்று நினைத்தான்.

'உதைக்காதே' என்றான் மூன்றாமவன். 'அவைகளுக்கும் பாதுகாப்பாக வாழ உரிமை இருக்கிறது அல்லவா?' என்றான்.

சிறிது தூரம் சென்றதும் அவர்கள் தெளிந்த நீரைக் கொண்ட ஓர் ஏரியை அடைந்தார்கள். அங்கு சாப்பிட உட்கார்ந்தார்கள். சில வாத்துக்கள் ஏரியில் இறங்கி நீந்தின.

'அவற்றில் ஒன்றை அடித்தால் போதும், நம் உணவுக்குத் தொட்டுக்கொள்ள நன்றாக இருக்கும்' என்று முணுமுணுத்தவாறு தன் வில்லைத் தேடினான் மூத்த மகன்.

'நகராதே!' என உரக்கக் கத்தினான் இளைய மகன். 'பல நாட்களுக்குத் தேவையான உணவு நம்மிடம் இருக்கிறதே!' என்றான். அதைக் கேட்ட வாத்துகள் அதிர்ந்து போய் ஏரியிலிருந்து பறந்தோடி விட்டன.

அதனைத் தொடர்ந்து ஒரு புதிய காட்டின் விளிம்பை அவர்கள் அடைந்த போது பொழுது மறையும் நேரம் ஆனது. இரவு நேரத்தில் தங்கள் கூடுகளுக்குத் தேனீக்கள் திரும்பிய ரீங்கார சத்தம் மட்டுமே கேட்டது.

'ஆஹா என் ரொட்டிக்குக் கொஞ்சம் தேன் இருந்தால் போதுமே' என எண்ணி ஓசையைத் தொடர்ந்து மூத்தவன் சென்றான். உள்ளீடற்ற ஒரு மரத்தின் அருகில் சென்ற போது அதன் பட்டை மீது தேன் சொட்டிக் கொண்டிருந்தது.

மற்ற இருவரும் அவனைத் தொடர்ந்து சென்றார்கள். 'மரத்தை நாம் எரித்தால், அதில் எழும் புகையிலிருந்து தேனீக்களை விரட்டிவிடலாம்' என்றான் நடு மகன்.

அதைக் கேட்ட இளையவன் 'அவ்வாறு நாம் எரித்தால் காடு முழுவதும் எரிந்து விடும் எனவே தேனீக்களை அவற்றின் போக்கிலே விட்டுவிடுங்கள்.' என்றான்  

இதைக் கேட்ட மற்ற இரண்டு சகோதரர்களும் எரிச்சலடைந்தார்கள். இவனை எங்காவது விட்டுவிட்டு வந்திருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்கும் என மனதிற்குள் எண்ணினர்.

அவ்வாறே களைத்தவாறு நடந்து, இருண்ட காட்டின் மத்தியில், பாழடைந்த ஒரு குடிசையை அடைந்தார்கள். மூத்தவன் கதவைத் தட்டினான். முதியவர் ஒருவர் அவர்களை உள்ளே அனுமதித்தார்.

'எதற்காக வந்திருக்கிறீர்கள்?' என்று ஓர் இனிய குரல் கேட்டது. திரும்பிப் பார்த்தால், ஓர் அழகிய இளம்பெண்.

'எங்கள் வெற்றியை நாடிப் புறப்பட்டிருக்கிறோம்' என்று விடையளித்தான் மூத்தவன்.

‘இதயத்தில் துணிச்சலும் கண்களில் கூர்மையும் இருந்தால் அதை நீங்கள் அடைந்து விட்டதாகவே வைத்துக் கொள்ளலாம்' என்றார் முதியவர்.

இரண்டுமே எங்களிடம் இருப்பதாகக் கூறினான் இரண்டாமவன். அப்படியானால் 'உங்களில் யார் இந்தக் கற்பலகையைப் படித்து முயற்சி செய்யத் தயார்?' என்றார் முதியவர். மூத்தவன் தைரியமாக எழுந்து கற்பலகையிலிருந்த செய்தியைப் படித்தான். 'காட்டில் பரவிக்கிடக்கும் முத்துக்களைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். சூரியன் மறையும் போது ஒரு முத்து கூட விடுபட்டிருக்கக் கூடாது. இல்லையென்றால் நீ கல்லாகி விட நேரும்.' என்று அதில் இருந்தது கிழவரைப் பார்த்து மூத்தவன் கேட்டான் 'எத்தனை முத்துக்கள் விடுபட்டிருக்கின்றன?' என்று அவர் 'ஆயிரம்' என்றார்

விடியலில் அவன் புறப்பட்டான். எங்கும் இலைகளும் கொடிகளும் மூடிக்கிடந்தன. காட்டின் தரையைப் பார்த்து ஏறத்தாழ அவன் அழுதே விட்டான்.

குன்றுகளின் பின்னால் சூரியன் மறைவதற்குள் பத்து முத்துக்களை மட்டுமே பொறுக்க முடிந்தது. குந்திய நிலையிலேயே சிலை ஆகிவிட்டான்.

இரண்டாம் சகோதரன் மறுநாள் காலையில் போனான். சூரியன் மறையும் நேரத்திற்கு முன் இருபது முத்துக்களை மட்டுமே சேகரித்தான். அவனும் சிலையாகி விட்டான்.  மூன்றாமவனின் முறை வந்தது. புறப்பட்டவுடன் அவன் காதில் ஒரு சன்னதமான குரல் கேட்டது 'சஞ்சலப்படாதே.' என்றது, அவன் திகைத்துப்போய் காலடியைப் பார்த்தான். பாதை முழுவதும் எறும்புகளின் கூட்டம். மெல்லிய குரல் ஒன்று சொல்லியது: 'நான் தான் நீ எறும்பு புற்றில் காப்பாற்றிய எறும்புக் கூட்டத்தின் அரசன். நாங்கள் உன்னைக் காப்பாற்றுவோம்.' என்றது.

சூரியன் மறையும் நேரத்தில் அவன் ஆயிரம் முத்துக்களைக் கொண்ட இரண்டு பெரிய பைகளுடன் வீட்டுக்குத் திரும்பி வந்தான். இரண்டாவது பணிக்கு அவனை முதியவர் அனுப்பினார். ஒரு பெண்ணின் மோதிரம் ஓர் ஆழமான ஏரியில் விழுந்து விட்டது. அதைத் தேடி எடுக்க வேண்டும் என்றார். எப்படி எடுப்பது? என்று தெரியாமல் அவன் அழுதே விட்டான்.

‘பயப்படாதே என்று ஒரு வாத்தின் ஒலி கேட்டது.' நீ என் கூட்டத்தைக் காப்பாற்றினாய். உன்னை நாங்கள் காப்பாற்றுவோம்' என்றது தாய் வாத்து.

சூரியன் மறையும் நேரத்தில் கையில் பொன் மோதிரத்தோடு திரும்பினான் இளைஞன்.

மூன்றாவதாகவும் ஒரு பணிக்கு அவன் மீண்டும் அனுப்பப்பட்டான். ஒரு உயர்ந்த மாளிகைக்குச் செல்ல வேண்டும். அங்கே மூன்று பட்டாடை அணிந்த பெண்கள் அச்சாக ஒரே மாதிரி இருந்தார்கள். அவர்கள் உறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களில் ஒருத்தி தான் இளவரசி. தன் இளவரசனுக்காகக் காத்திருப்பவள்.

'ஐயோ! எப்படி நான் இவர்களில் என் இளவரசியைக் கண்டு பிடிப்பேன்?' என அவன் கவலைப்பட்டான் ‘கவலைப் படாதே' என ஒரு ரீங்காரக் குரல் கேட்டது. அது இராணித் தேனியின் குரல். அது ஒவ்வொரு பெண்ணாக முகர்ந்து கொண்டே சென்றது. அவ்வாறே மூன்றாவது பெண்ணின் உதட்டில் போய் அமர்ந்தது.

அந்த அழகிய இளவரசிக்கு ஒரு தகுதியான கணவன் கிடைத்தான் என்று காட்டின் பிராணிகள் யாவும் குதூகலித்தன.